Spróbujmy skoczyć do studni

To film drogi odbywanej w miejscu – na scenie. Drogi do porażki lub sukcesu, to nieistotne. Jesteśmy świadkami prób do „Procesu” w reżyserii Krystiana Lupy, procesu twórczego, który sami musimy osądzić. Lupa jest despotą, lecz jego celem jest oddanie głosu Kafce.

Wciela się w role, monologuje, tańczy i kłóci z aktorami. Nie wychodzi z transu kreacji. Bywa niezrozumiały, lecz niestrudzony. Daje z siebie wszystko i żąda tego samego od aktorów. Zaprasza, aby skoczyć razem z nim do studni, na dnie której wcale nie ma objawienia.

Co dobry teatr to wyłącznie splot okoliczności: tego, co danego dnia wniosą aktorzy i widzowie? Czy droga wiodąca do premiery zawsze ma odzwierciedlenie w spektaklu? Film odsłania kulisy procesu twórczego Lupy i trudne relacje z jego aktorami. Rejestruje zagapienia, roztrzęsienia, dramaty, balansujące na granicy roli i prywatności. Dokument zszyty ze strzępków prób nie trzyma się chronologii, tylko dynamiki pracy. Nikt nie wie, co będzie dalej. Reżyser umyślnie gubi się, by od początku szukać drogi. Spala w kłótni o pozornie błahe detale, będące dla niego sprawą życia lub śmierci. To, co napędza twórcę „Procesu”, jest samą istotą teatru. Według Lupy tego, co w teatrze najlepsze, nie da się wyreżyserować.