Kapitał w XXI wieku

„Kapitał” Thomasa Piketty’ego został okrzyknięty jedną z najważniejszych książek naszych czasów. Komplementował ją zarówno Barack Obama, jak i Jarosław Kaczyński. Co więcej, przez rok ta książka o ekonomii była bestsellerem na Amazonie. Zawarte w niej tezy i postulaty bardzo szybko przebiły się do głównemu nurtu debaty publicznej, stając się punktem odniesienia dla światowych liderów. Piketty uważa, że na skutek rosnących nierówności i kumulacji kapitału w rękach coraz mniejszej grupy osób, ludzkość wraca do momentu sprzed wielkich wybuchów społecznych, jakimi były rewolucja francuska i bolszewicka. Stawia niepopularne w liberalnym świecie tezy o potrzebie opodatkowania najbogatszych, z technologicznymi gigantami na czele. Część komentatorów uważa, że stara się uchronić kapitalizm przed nim samym.

Film jest błyskotliwą wykładnią najważniejszych tez „Kapitału w XXI wieku” – w barwnym korowodzie przewijają się szacowni profesorowie, jak Joseph Stiglitz czy Francis Fukuyama, walcząc o uwagę widza z fragmentami Simpsonów, hollywoodzkich filmów czy ociekających bogactwem teledysków. Reżyser sięga po brawurowe wizualne środki, wiedząc, że w dzisiejszych czasach formuła gadających głów odstraszy widza. Dzięki temu udaje mu się pokazać, jak kapitalizm buduje nasze pożądania i aspiracje, aby zachować status quo.

Film  Pembertona jest kopalnią wiedzy nie tylko o tym, jak kształtują się dziś relacje kapitału i władzy, ale także o tym, jak wyglądały w przeszłości. Za pomocą ekonomicznych i historycznych faktów udo-wadnia tezę, że sprawiedliwa dystrybucja owoców ekonomicznego wzrostu łagodzi społeczne niepo-koje. Pokazuje, jak zorganizowane ruchy społeczne mogą wymóc zmiany na klasach uprzywilejowa-nych, co ostatecznie wszystkim wyjdzie na dobre. Piketty wyszedł z założenia, że świat musi się zmie-nić, gdyż kontynuacja dotychczasowych liberalnych tendencji doprowadzi do globalnych konfliktów na niespotykaną dotąd skalę. Można się z nim zgadzać lub nie, ale na pewno nie wypada go nie znać.